കാലം മുതുകത്ത് കുത്തിക്കയറ്റി ഊരാതെ നിര്ത്തിയ കഠാരിക്ക് ജീവിതം എന്നും പേരുണ്ട്.ഇടക്ക് ആ കഠാരി സ്വയം വലിച്ചൂരിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടും കുത്തികയറ്റിക്കൊണ്ടും നടക്കേണ്ടിവരാറുണ്ട്.അപ്പോള് കിനിയുന്ന ആ ചുവന്ന ദ്രാവകമുണ്ടല്ലൊ ചോര ആഹ്....... അതിനു കവിതയെന്ന മറ്റൊരു വിളിപ്പേരു കൂടിയിട്ടിട്ടുണ്ട് ഞാന്.അങ്ങനെ ഈ കഠാരപ്പിടി മീട്ടി ഞാന് പാടുന്നു.മേല്പ്പറഞ്ഞ ഈ കഠാരപ്പിടി കൃത്യം മുതുകത്തുതന്നെയായതുകൊണ്ട് ഒരു പുഞ്ചിരികൊണ്ട് മറച്ച് പിടിക്കാന് കഴിയാറുണ്ട്.ഇപ്പോള് വന്ന് വന്ന് ഈ കഠാരപ്പിടി മീട്ടാതെ വയ്യെന്നായിരിക്കുന്നു.കുറെ കവിത കിനിഞ്ഞാലും ശരി.
2 comments:
ചോര തുടിക്കും കവിത...
കരിം കാലത്തിനു കവിതാലേപന ശ്രുശ്രൂഷ...
kavithal vaayichchu.
nalla shramam.
paralikkaran
Post a Comment