പലകാലം

അമ്പത്തൊന്നക്ഷരാളീ
എന്നിലൂറുന്നൊരക്ഷരം സാക്ഷി
നിന്നിലെന്തിനുടക്കിക്കിടന്നു ഞാന്‍
കലുഷ വിഭാതങ്ങളിലുണര്‍ന്ന്
തപ്തവിരളമാം മദ്ധ്യാഹ്നഗീതികള്‍ പാടി
ജ്വരമാണ്ട സാ‍യന്തങ്ങളിലൂടെ
വന്ധ്യയാം രാവിന്റെ മാറിലൂടെ
വാഗ്ദത്ത ഭൂമിക തേടിയലഞ്ഞു

വിഷലിപ്ത ചിന്തകളുറഞ്ഞു
വാക്കിന്നമ്ല മഴയായ് പെയ്തത്
കരളുടഞ്ഞു പൊങ്ങുന്നൊരാര്‍ത്തസ്വരം
നിലക്കാത്ത ആകാശച്ചെരുവുകളില്‍ നിന്ന്
വാക്പഞ്ജരങ്ങളില്‍ എന്തിനു
വെറുതെ തളച്ചിട്ടു നീയെന്റെ
കൌടില്യമാര്‍ന്ന ചിന്തകള്‍
മദഭര വിചാരങ്ങള്‍

പലകാലം കേവലം മൌനമായിരുന്നു ഞാന്‍
മൌനത്തിന്റെ തപസ്സുടച്ച്
മന്ത്രത്തിന്റെ പോരുളുടച്ച്
കാടിന്റെ ത്രികാലജ്ഞാനങ്ങളില്‍ നിന്ന്
പുഴയുടെ ആരവങ്ങളില്‍ നിന്നു
ഞാന്‍ പോയി
പിന്നെ ഞാന്‍ പറന്നു പോയത്
കടലിന്റെ അറിവിരമ്പങ്ങളിലേക്ക്


ഓര്‍ക്കാപ്പുറത്തോരു പെരുംതിര
കടലെന്നിലാവേശിച്ചു
കൊമ്പുള്ള സ്രാവുകള്‍ നീരാളികള്‍
മുട്ടിയുരുമ്മിക്കടന്നുപോയി
എന്റെ ഗതിവേഗങ്ങളോ
വരണ്ടൊരു ചിപ്പിക്കുള്ളിലേക്കും
ചിപ്പിയുടെ ഉര്‍വ്വരതയായി
മുത്തായിത്തീരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്‍
ഞാനുറങ്ങിക്കിടന്നു പലകാലം

ഒരുഷ്ണപ്രവാഹത്തിന്റെ
തിരച്ചിറകിലേറിയാവാം
ഞാനേതോ തീരത്തടിഞ്ഞു
അപ്പൊഴും ഞാനുറക്കമായിരുന്നു
ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍ അഴുകിയ
പ്രമേഹപാദങ്ങളുമായി
സമയം മുടന്തിനില്പുണ്ടായിരുന്നു

പിന്നീട് ഞാന്‍ ഒരു വലമ്പിരി
ശംഖിലെ നാദമായ്ത്തീര്‍ന്നു
ഒരു ഭിക്ഷുവിന്റെ സഞ്ചിയിലായിരുന്നു
പലകാലം

പലകാലം അമ്പലനടകളെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി
തീര്‍ത്ഥം കൊടുത്ത് പ്രസാദിപ്പിച്ചു
ഒരു നാള്‍ വേദമന്ത്രോച്ചാരണങ്ങള്‍
നാദമായ് നിറഞ്ഞ് വീര്‍ത്ത് ഞാന്‍
പൊട്ടിത്തെറിച്ചു
കാലവ്രക്ഷത്തില്‍
അക്ഷരങ്ങളായിത്തൂങ്ങിക്കിടന്നു

പിന്നെയും അമ്പത്തൊന്നക്ഷരാളീ
നീ എന്നിലുണര്‍വ്വായി അണയുന്നുവല്ലോ
നിലക്കാത്ത ഗന്ധമായ് പടര്‍ന്ന്
അര്‍ത്ഥമായ് നിറയുന്നുവല്ലോ